Gisteravond, 22:00 uur. Ik kon zelf niet slapen en ging even naar beneden.Bij terugkomst zie ik nog licht branden bij mijn zoon van 11.
De late avond lezer
Normaal zou ik misschien boos worden. ’22:00 uur! Je moet morgen naar school!’
Maar deze keer was het anders. Ik ging bij zijn bed staan en zei simpelweg: ‘Goedenavond.’ Hij moest lachen. ‘Goedenavond,’ zei hij terug.
Die innerlijke worsteling
Natuurlijk heb ik hem wel even herinnerd aan school morgen. Maar terwijl ik dat deed, voelde ik die innerlijke worsteling:
Zijn natuurlijke ritme is zo anders dan dat van mij. En zeker anders dan wat ‘hoort’ volgens de maatschappij.
Wat als anders oké is?
Moet ik hem zijn gang laten gaan? Hem laten ontdekken wanneer hij het beste in slaap valt? Of moet ik als moeder ingrijpen omdat ik weet dat 7:00 uur weer veel te vroeg komt?
Dit is waar ik constant tegenaan loop – niet alleen als moeder, maar ook in mijn werk met klanten. Die spanning tussen je natuurlijke energie en wat er van je verwacht wordt.
Van strijd naar begrip
Want wat als je kind, net als jij, gewoon een ander ritme heeft? Wat als ‘vroeg naar bed’ voor de één perfect werkt, maar voor de ander pure energieverspilling is?
Ik ben zelf ook gestopt met vechten tegen mijn natuurlijke ritme. Waarom? Omdat ik merkte dat het me alleen maar meer energie kostte.
Er is geen één-size-fits-all als het om energie en ritme gaat. Niet voor volwassenen, en zeker niet voor kinderen.
Dus nee, ik werd niet boos. Ik zag gewoon mijn zoon, nog even lekker lezend in zijn eigen tempo, in zijn eigen energie.
En stiekem? Daar werd ik blij van.
